Vreemde gebeurtenissen op het Kungri festival
Toegevoegd: 13 juli 2006
Kaza, 6 juli 2006
Het oorspronkelijke plan was om vijf dagen in Kaza te blijven. Het zijn er negen geworden. Het festival in de Kungri gompa in Guling is er onder andere de reden van. Volgens Alicio gebeuren er vreemde dingen tijdens dit festival. De monniken en nonnen in de Kungri gompa behoren tot een bijzondere stroming binnen het Boedhisme. Je zou het een soort sekte kunnen noemen.
Lotey regelt een auto voor ons omdat vervoer van en naar het festival een probleem kan zijn. Eens te meer bewijst Spiti hoe bijzonder en overdonderend mooi ze kan zijn. Als we het klooster binnenlopen zijn de monniken mantra's aan het zingen, wat het hele complex weer vult met het diepe gebrom. Niet snel daarna worden de eerste maskerdansen opgevoerd. De lokale festivalgangers zijn net zo enthousiast als wij, hoewel zij dit toch elk jaar weer zien. Een mooie oudere vrouw leunt gezellig op mijn schouder, terwijl ik alles zo goed mogelijk op de video probeer te zetten.
Alicio komt Thuktan tegen, een monnik waar hij bevriend mee is. Thuktan nodigt ons uit voor een lunch bij hem thuis. Daar slaan we ons eerste kopje boterthee achterover. Het smaakt echt naar gesmolten boter, maar we krijgen het voor elkaar zonder al te veel vieze gezichten te trekken het kopje leeg te drinken. Daarna houden we het maar op mintthee. Thuktan laat ons ook het oude gedeelte zien van de gompa. Er is een vertrek waar alleen de mannen naar binnen mogen. Ik mag vanut de gang stiekum naar binnen gluren. Volgens Thuktan mochten de vrouwen eerst wel naar binnen, maar sinds elke vrouw die in het vertrek was geweest kort daarna overleed, is in een visioen verteld dat het vertrek alleen bedoeld is voor mannen.
Thuktan zit vol met dit soort verhalen. Ook over het meest unieke, alleen in de Kungri gompa te zien, wat we aan het einde van het festival zien. Een man, in prachtige Tibetaans kostuum, raakt al mantra's zingend in trance en steekt pinnen door zijn wang en leunt op de uiteinden van twee zwaarden, zonder dat we een druppeltje bloed zien. Ik knijp mijn ogen dicht terwijl ik video en voel dan hoe een troostende hand over mijn rug wrijft. Verbaasd kijk ik op en zie het verweerde gezicht van een prachtige oude vrouw, die haar lange grijze haar in een vlecht op haar rug draagt en een snoer om haar hals heeft van turkooizen. Ze lacht me geruststellend toe alsof ze wil zeggen dat er echt niets aan de hand is. Samen kijken we verder hoe de man tenslotte een dikke grote rots, die op de buik van een andere man ligt, in tweeen breekt met een steen.
Ooit was er in Tibet een dodelijke huidziekte. De monniken en lama's probeerden van alles: mantra's zingen, offers brengen, maskerdansen opvoeren. Niets hielp. Opnieuw via een visioen werd aan een lama doorgegeven dat ze helemaal verkeerd bezig waren. De ziekte zou verdwijnen als iemand een grote steen met een andere steen op de buik van een andere man zou breken. Zo gezegd, zo gedaan en op het moment dat dit werd utgevoerd verdween de mysterieuze ziekte.
Ons hoofd tollend van de kleurrijke beelden en indrukken verlaten we de gompa en de volgende Spiti om via Manali naar Delhi door te reizen. Thuktan heeft onze gebedsvlaggetjes ingezegend en op de Kunzum La pas op 4551 meter hoogte hangen we ze tussen de honderden andere vlaggetjes. Ter ere van de Dalai Lama's verjaardag en voor een vrij Tibet.
