Stress in Dessie

Toegevoegd: 5 april 2006

Dessie, 19 maart 2006

Om vanuit Lalibela in Addis Ababa te komen, moeten we via Dessie reizen. Volgens de Lonely Planet niet de leukste plek op aarde. En dat merken we wanneer we 's avonds om half acht aankomen.

Een leraar die we in de bus hebben ontmoet wil ons het Fasika Hotel no.1 wel wijzen. Dat valt niet in goede aarde bij de straatjongens, die rond het busstation hangen. Tegen wil en dank worden we meegezogen in een soort wervelwind. Belaagd door zeker 10 straatjongens lopen we als kippen zonder kop door de straten van Dessie. Ze voeren ons mee van hotel naar hotel. Het Fasika no.1 heeft nog maar één kamer (we zijn nog steeds met Else en Cees Jan op stap), Fasika no.2 is te duur en een derde weigert ons. Steeds hangt die groep om ons heen, trekt, duwt, roept. Ik draai de hele tijd rondjes met mijn rugzak op mijn rug, voel continu handen die aan mijn tas zitten. Dan duikt er vervolgens ook nog een 'geheim agent' op die allerlei vragen gaat stellen aan Marnix. Hij heeft het vooral op de leraar gemunt. Dit blijkt later als hij samen met zijn collega's de leraar slaat en schopt.

We weten dat we het hoofd koel moeten houden, maar voelen hoe de stress de overhand neemt. Weer dwingt de groep ons ergens naar toe. Een plek, zo duister en luguber in een nog niet afgebouwd pand. Halverwege de trap beseffen we dat het mis is en draaien om, maar de groep laat ons niet gaan. Ze zijn met teveel man. We worden een gang in gevoerd en twee kamertjes in geduwd. Verdwaasd zit ik om mij heen te kijken. Het zijn vier wandjes van hardboard met een bed er in.

De hele groep staat vanuit de gang tegen ons te schreeuwen dat we moeten betalen, iedereen beweert de eigenaar te zijn van deze hokjes te zijn. We kijken elkaar aan en weten dat we hier niet gaan blijven. Allemaal hijsen we onze rugzak weer op onze rug, rammen ons door de meute heen en vluchten de trap af. Weg hier!

Het Fasika Hotel no.2 wil ons ook niet meer hebben en ik voel de paniek in me groeien. Fasika no.1 heeft nog steeds één kamer vrij en ik smeek de receptioniste om twee extra matrasjes op de grond te leggen, zodat we met zijn vieren in deze kamer kunnen slapen. Ze ziet de paniek in mijn ogen en strijkt haar hand over haar hart.

Stijf van de angst en de stress vallen we uitgeput neer. Wat een vreselijke plek...