Sterren in Bollywood

Toegevoegd: 16 mei 2006

Bombay, 4 mei 2006

We maken de tweede dag al kennis met Cory, een Amerikaan die toeristen recruteert om in Bollywoodfilms mee te spelen. Hij vraagt of we daar zin in hebben. Natuurlijk! Wie wil dat nou niet? Als we vlak daarna te horen krijgen dat mijn oma is overleden, zeggen we het af. Cory is een en al begrip en als we hem een paar dagen daarna weer tegen het lijf lopen, vraagt hij of we er al aan toe zijn om mee te spelen. Met de woorden in mijn achterhoofd: 'Oma wil niet dat je te verdrietig bent en wil dat je vooral geniet van je reis', zeg ik 'ja'.

Om 19.00 uur staan we voor Regal Cinema, samen met 4 Schotse meiden, Ronald (UK), Trevor (Canada) en Miquella (Duitsland). Cory haalt ons op en zegt dat we zo'n twee uur moeten rijden voordat we op de set aankomen. In Nederland betekent dat je dan ver de stad uitrijdt, maar dit is Bombay. Twee uur rijden in Bombay betekent dat je een paar wijken verder moet zijn. Zestien miljoen mensen wonen in deze stad. Heel Nederland past erin.

Na twee uur passeren we een groot bord: 'Film City' en stoppen voor de strengbewaakte ingang.Cory zegt het codewoord, waarna we door mogen rijden. We zijn in het Hollywood van India! En dat is letterlijk, er gaan net zoveel miljoenen dollars om in Bollywood als in Hollywood.

In de verte zien we felle lampen de boomtoppen in een gifgroene gloed zetten. Het is de eerste set waar we langskomen, maar niet de onze. We krijgen een beetje de slappe lach als we bij onze set aankomen. Het moet een camping voorstellen. Op een grasveld staan 4 ouderwetse tenten opgesteld en een barretje. In het midden een kuil voor het houtvuur. We hebben eigenlijk nog steeds geen flauw idee wat er nou precies van ons verwacht wordt. Cory laat ons kennis maken met een man die ons gaat vertellen wat we moeten doen en wanneer precies. Na een uur wachten is het zover. Met zo'n twintig Indiase jongeren, die allemaal graag 'ontdekt' willen worden, dienen we als een achtergrondopvulling. Achtergrondopvulling dat moet dansen op Hindipop. De man, die toch best aardig leek in het begin, schreeuwt ons als een bezetene bevelen toe: 'Dance happy! Dance wild!'. Dus staan we een beetje dom te springen, gooien onze handen de lucht in en toveren een happy smile op onze bek. De dikke regisseuse is na een paar opnames tevreden. De echte dansers worden tevoorschijn gehaald. We horen ze aan komen rinkelen. In adembenemend mooie enkellange rokken, van top tot teen behangen met sieraden en enorm verwaand, paraderen ze het veld op. De hoofddanseres komt op als laatste, zich zeer bewust van haar sterstatus en schoonheid. Minzaam knikt ze naar de andere danseressen en ze flirt wat met de echte belangrijke mensen op de set. Langzaam wandelt ze, al heupwiegend, alle aandacht trekkend, naar haar plek. Maar dansen kan ze!

Er volgen scenes met de dansers alleen, met ons als achtergrondopvulling, en met de hoofdrolspelers erbij. Tussen de opnames door praat Cory ons bij over de laatste Bollywoodroddels. De zoon van de dikke regiseusse is de hoofdrolspeler in deze film. En dus niet omdat hij zo goed is.... Strak in merkkleding gestoken staat hij zo mogelijk nog dommer dan ons, 'wild' en 'happy' te dansen. Het enige waar hij zich bezorgd over maakt is of zijn haar wel goed zit. De kam gaat er wel twintig keer door heen. De hoofdrolspeelster hoeft alleen maar schattig te zijn. Verder hoeft ze blijkbaar niets te kunnen. In haar mini minirokje, biggetjesroze naveltruitje en suede, fuchsiaroze knielaarzen, ziet ze er bespottelijk uit. Om de haverklap wordt ze bij geschminkt. Maar ze is een bekende van reclamespotjes voor schoonheidsproducten. Dan is er nog de komiek: een fotograaf met lang haar, duidelijk een pruik. Die acteur is zo lelijk, dat ik me ernstig begin af te vragen waarom hij zich zo druk maakt over zijn pruik en schmink. Het helpt echt niets. En om heel eerlijk te zijn, de achtergrondopvullers doen het beter dan zij.

Rond middernacht krijgen we een diner voorgeschoteld en wat voor een! Een uitgebreide keuze tussen kleine gerechtjes, sausjes, rijst en roti's. Heerlijk!

Na deze pauze van drie kwartier gaan we weer verder. De meest hilarische scene wordt opgenomen. De mannen kregen in het begin een pakjasje aan; nu wordt duidelijk waarom. We moeten drugsdealers spelen... Na de tweede keer 'hasjies' roepen, krijg ik echt de slappe lach. Wat een onzin is dit. Daarna volgen er weer dansscenes. Hoe later het wordt, hoe vermoeider we worden en hoe moeilijker het is om 'wild' en 'happy' te dansen. De lach op ons gezicht wordt steeds verkrampter. En hoe meer de man tegen ons schreeuwt. Maar we hebben lol voor tien. Om 4.30 uur staat alles er eindelijk op. Over een maand kunnen we onszelf waarschijnlijk gaan bekijken in de bios (de film heet 'Iqrar').  Cory betaald ons loon uit: 500 rupees per persoon en brengt ons netjes weer thuis.

De volgende dag slapen we een gat in de dag. Tegen 14.00 uur staan we op om een ontbijtje te scoren. Een man stopt ons en vraagt me of ik een gastvrouw wil zijn op een Indiase bruiloft voor 1000 rupees. Na een nacht 'wild' en 'happy' gedanst te hebben, heb ik daar niet zoveel trek in en ik sla het aanbod dus af. Maar als je wilt kun je in Bombay je reisbudget leuk aanvullen.