Shop 'till we drop

Toegevoegd: 13 februari 2007

Bangkok, 13 tot en met 22 januari 2007

De nachttrein naar Bangkok doet er ruim veertien uur over. Het voordeel is dat we een sleeper hebben kunnen bemachtigen. Als we ons net geinstalleerd hebben, komt een militair langs om ons te waarschuwen voor tassendieven. We leggen onze rugzakken voor de zekerheid vast aan het bagagerek. Veel van slapen komt er niet. Verderop in het gangpad zijn Britse meisjes een feestje aan het vieren. Ze dansen in het gangpad met koptelefoons op en zijn ladderzat. De trein schokt zo, dat ik in mijn bed heen en weer geslingerd wordt. Ik ben blij dat we er zijn om 6.00 uur de volgende ochtend.

Het Rose Garden Guesthouse is nog donker. We zetten onze tassen neer en wachten voor het hek. We hebben geluk. Pathi, de Spanjaard die we vorige keer in Rose Garden guesthouse hebben ontmoet, komt naar buiten om een glas water te halen. Hij opent het hek voor ons en laat ons binnen. Mon is laat die dag. Ik ben zo moe dat ik even op het bed in de gang ga liggen. Ik slaap door al het tumult heen. Wanneer ik om 12.00 uur de binnenplaats op wandel, zit Pathi daar met Armando (uit Italie). Het is bijna dezelfde club mensen als de laatse keer dat we in Rose Garden waren. Jo (Italie), Priscilla (Argentinie), Monica en Carlos (Spanje) voegen zich erbij. Carlos knipt mijn haar voor het eerst in zestien maanden en is ooit kapper geweest bij Tony en Guy in Londen. Het resultaat kan dan ook niet tegenvallen natuurlijk.

Het komt erop neer dat we vaak pas om 14.00 uur op pad gaan. En als eerste om een ticket naar huis te boeken. We vinden uit dat Jordanian Ailines de goedkoopste tickets heeft. We boeken een ticket voor 13 februari. Verdoofd lopen we terug. Een cocktail van emoties raast door mijn lijf. Het ene moment voel ik me gelukkiger dan ooit. Ik ga iedereen straks weer zien. Wat een heerlijk idee. Maar een half uur later kan ik me in- en in- verdrietig voelen. Hoe kan ik nou zelf een einde maken aan onze droomreis? Zouden we ooit weer op reis kunnen? En dan is het weer angst dat ik voel over het zwarte gat waar we in terecht komen. Op zoek moeten naar werk, niet weten of we snel iets gaan vinden, weer in 'het gareel' moeten en vooral veel dingen moeten.

Marnix bezoekt de tandarts vaak. Zijn ene tand is afgebroken. Hij heeft het in eerste instantie laten vullen, maar de tand brokkelt steeds verder af. Nog maar twee kanten van de tand staan overeind. Een kroon lijkt de enige overgebleven optie. En in Thailand is een kroon laten zetten een stuk goedkoper dan in Nederland. En zo redeneren we de hele tijd. Ik krijg het op mijn heupen om vooral veel kleren in te slaan. Nu hebben we het geld nog, straks kan het niet meer. We struinen de Koh Saenroad markt, de JJ weekendmarkt, de Boedhha markt waar ze beeldjes en amuletten verkopen, de bloemenmarkt, de Indiase markt, de Chinese markt en de luxueuze shoppingmalls op Siam Plaza af.

Op Siam Plaza staan drie hoge torens. De ene toren is voor merkkleding en duur, alhoewel het uitverkoop is op het moment dat wij erdoor heen banjeren. De winkels in de tweede toren is vooral gericht op interieur en assecoires.

Met een loopbrug kunnen we naar de derde toren toe, MBK geheten; de goedkopere nepkleding markt. Ik steek vlug een sigaretje op. Wel verdiend na uren rondshoppen dacht ik zo. Ik gooi mijn peuk weg in de afvoergoot, waar meerdere peuken liggen. Vlak voordat we bij de ingang van de toren zijn, tikt een politieagent me op de schouder. Waar we vandaan komen, vraagt hij. 'Uit Nederland' antwoord ik netjes. 'Please, come with me' zegt hij dan. Mijn benen worden direct wat zwaarder. De politie van Bangkok staat erom bekend hun maandelijkse loonstrookje wat aan te vullen met het beboeten van toeristen voor dingen waarvan ze niet eens weten dat het niet mag. De man brengt ons naar een tafeltje achter een pilaar, waar zijn collega het overneemt. Ik gooi direct mijn nieuwe verworven Thaise kennis in de strijd. Met mijn handpalmen tegen elkaar voor mijn kin, hoofd gebogen, zeg ik met flinke uithalen op het einde 'Sawadikaaaa'. Hoe langer de uithaal, hoe beleefder. De man kan niet veel anders dan de groet te beantwoorden met een nederig 'Sawadikap'. Ik ga zitten en wacht tot hij me gaat vertellen wat er aan de hand is. Hij begint een onsamenhangend verhaal over een sigaret en brand en friemelt aan een verkreukelde folder in het Thai, waar waarschijnlijk instaat dat een peuk weggooien op straat strafbaar is. Ik blijf stil zitten, maar zeg niets. Dan kijkt hij me aan en zegt 'U rookte een sigaret en heb de peuk weggegooid'. Tja, dat kan ik moeilijk ontkennen. Ik zeg dat het me vreselijk spijt en dat ik niet wist dat dat niet mocht en dat ik het nooit meer zal doen, maar dat ik de peuk niet op straat heb gegooid, maar in de afvoer. Hij zegt '2000 Baht' en kijkt me aan. Ik zet mijn grote vraagogen op. Dan bladert hij door lijsten met namen van toeristen die 2000 Baht boete hebben betaald. Ik zeg opnieuw dat het me spijt en ik het niet opnieuw zal doen, maar maak geen aanstalten om mijn portemonnee te trekken. Marnix houdt zich afzijdig van het hele gebeuren. De politieagent zegt nog een keer '2000 Baht' en dan zeg ik 'Meneer, dat heb ik niet'. Het is geen leugen, ik weet namelijk op dat moment niet dat Marnix zijn moneybelt bij zich heeft waar nog veel meer in zit. Hij probeert me nog een paar keer over te halen om 2000 Baht te betalen en ik blijf mijn excuses maken en herhalen dat ik dat niet heb. Hij zucht en schrijft het bedrag 2000 op een papiertje, streept het dan door en zet er 500 neer. Ik stoot Marnix aan en zeg: 'Betaal maar, dan zijn we er van af'. Ik vertrouw deze agenten helemaal niet en heb niet veel zin om een Thaise politiecel van binnen te gaan bekijken. Maar Marnix wil er niets van weten en begint vragen te stellen. In eerste instantie vrij agressief, tot ik hem aanstoot en sis 'Rustig Mar'. Hij verandert zijn toon en vraagt nogmaals wat er nou precies aan de hand is. De agent mompelt hetzelfde onsamenhangende verhaal en speelt, duidelijk zichtbaar voor ons, met zijn telefoon. Het is pure intimidatie, een dreiging om het hoofdkantoor te bellen. Ik ben er niet gerust op en aangezien Marnix de portemonnee in zijn zak heeft, spoor ik hem aan die 500 Baht te betalen. Hij weigert en tot mijn verbazing hoor ik de agent opeens zeggen 'This warning! Do not do it again'. Ik schuif direct mijn stoel naar achter en bedank hem uitvoerig. We maken dat we wegkomen. Als dank dat we er goed zijn afgekomen, trakteren we onszelf op een fake- Diesel spijkerbroek en nieuwe All Stars.