Relaxed Chiang Mai

Toegevoegd: 13 februari 2007

Chiang Mai, 8 tot en met 12 januari 2007

In de ochtend steken we de Mekong over om weer voet op Thaise bodem te zetten. Chiang Khong heet de grensplaats. Bij het douaneloket geven we onze paspoorten aan de beamte. Hij tuurt lang in onze paspoorten, pakt de telefoon en lijkt te overleggen over ons. Dan kijkt hij op en zegt nors 'Een maand'. Wat? Ik protesteer 'Maar we hebben een visa, daarmee krijgen we toch twee maanden?'. Hij kijkt langs ons heen en reikt al door het raampje om andere toegestoken paspoorten in ontvangst te nemen en bromt 'Een maand'. Snel vragen we onze paspoorten terug, maar geven nog niet op: 'Maar waarom zouden we dan een visum aanschaffen? We zouden zonder visum ook een maand krijgen?' vragen we hem zo vriendelijk mogelijk. De beamte zucht en snauwt dan: 'Wacht daar' met een onduidelijke beweging met zijn hoofd de plek aanwijzend waar we moeten wachten.

We gaan staan waar we denken dat hij naar toe wees en wachten. Een kwartier gaat voorbij, een half uur later gebeurt er nog niets. We krijgen het vermoeden dat we daar kunnen blijven staan tot we een ons wegen en gaan zelf op zoek naar iemand die ons wil helpen. Marnix ziet nog een gebouw van de douane en we stappen naar binnen. De man achter het loket denkt dat we Thailand willen verlaten en wijst ons hardnekkig terug naar onze 'Een-maand-vriend'. We klampen een andere beamte aan, die helaas niet goed Engels kan en geen idee heeft waar we het over hebben. Besluiteloos staan we naast onze tassen. Wat moeten we nu doen? Onze grootste zorg is dat we niet binnen een maand een ticket naar Nederland kunnen krijgen en om nog een keer de grens over te steken om opnieuw een maand in Thailand te krijgen, zien we niet zitten. Trouwens, de kans dat we er niet meer in komen is groot aangezien we dan al drie keer binnen 90 dagen in Thailand zijn geweest. Ik waag een laatste poging bij de man aan het loket. 'Sir, we have a problem. Maybe you can help' en voordat hij kan antwoorden, ratel ik mijn verhaal af. Dit keer luistert hij en bestudeert onze visa aandachtig. 'Nee, jullie moeten twee maanden krijgen' zegt hij na een tijdje. Met iets meer zelfvertrouwen stappen we naar onze 'Een-maand-vriend'. Ik duw de paspoorten onder zijn neus en zeg 'Volgens je collega moeten we twee maanden krijgen'. Hij werpt me een onderkoelde blik toe, maar stempelt onze paspoorten. Zodra we buiten zijn gezichtsveld zijn, kijken we vlug welke datum er op het stempel staat: '8 maart'. We hebben twee maanden gekregen!

We willen die dag nog in Chiang Mai zien te komen en pakken direct een taxi (sawngthaew geheten) naar het busstation, dat eigenlijk niet veel meer is dan een stuk van de hoofdstraat waar reisbureautjes zitten. De bus vertrekt drie kwartier later en is tot nu toe de meest oncomfortabele bus, die we in Thailand hebben genomen. Tegen 17.00 uur komen we in Chiang Mai aan. Het is even zoeken naar een guesthouse dat niet vol zit, maar we eindigen in het gezellige en ontspannen Kham Kaew guesthouse. Geen pusherige medewerkers die ons 'treks' willen verkopen. In Chiang Mai blijken veel guesthouses mensen te weigeren, die geen 'trek' willen doen. Het zal de manager van ons guesthouse een worst wezen wat we in Chiang Mai gaan doen. En laten we wel zijn. Na myanmar zijn we eigenlijk gestopt met reizen en vooral met 'sightseeing'. We zijn gewoon ergens.

Chiang Mai is de grootste stad in Thailand na Bangkok. Veel Thai vinden dat je in Chiang Mai geweest moet zijn. Zo bijzonder vinden wij de stad niet. Binnen de oude stadsmuren, waar nog kleine stukken van te zien zijn, is er een typische mix van oude traditionele huizen en moderne gebouwen. De straten zijn smal en zoals gewoonlijk hangt de was gezellig buiten te drogen op wasrekken, slapen mensen op hun toonbanken, is bijna elk huis ook een winkeltje en zitten mensen op straat te eten. En wat minder gezellig, moet je ook hier regelmatig opzij springen om niet door een motorrijder geschept te worden, die de bocht wel erg krap neemt. 

We doen, naast bijna elke avond over de Chiang Mai Night Bazaar te banjeren, nog een poging om iets mee te krijgen van Chiang Mai. We bezoeken het Tribal Museum, dat met een overweldigende hoeveelheid aan informatie uitlegt welke 'hilltribes' er rondom Chiang Mai wonen en wat hun gebruiken zijn. Nadat we Wat (tempel) Chiang Man en Wat Prasat hebben bezocht, nemen we ons voor om nooit meer, in ieder geval op deze reis, een voet in een tempel te zetten. Hoewel Wat Chiang Man echt mooi is, kan het ons niet meer boeien of imponeren. We hebben al zoveel tempels gezien. Het enige waar we nog lol hebben is de suffe Royal Flora Ratchaphruek. Verschillende landen zijn uitgenodigd om een tuin te ontwerpen ter ere van het jubileum van koning Bhumibol. We wandelen van de 'uitvindingentuin' van de koning zelf, naar Zuid-Afrika, Sudan, Kenya, Nepal, India, Cambodja en de erg indrukwekkende tuin van Belgie. Natuurlijk kunnen we het niet laten om te kijken hoe Nederland er ook alweer uitziet. Van een afstand zie ik de wieken al draaien. Het is afschuwelijk. Een grote molen staat voor een grote afbeelding van tulpenvelden. Twee grote klompen staan voor de ingang en in de bloemenperken prijken, hoe verassend, tulpen. Maar de Thai gaan uit hun dak. Ze nemen foto's terwijl ze in de klompen gaan staan. Ze nemen foto's voor de tulpen en maken foto's van de molen. Binnen gaan souveniers, een sleutelhanger met klomp, een magneetkoe voor op de koelkast en kaarten met tulpen erop als zoete broodjes over de toonbank. Een Thaise vrouw waar we vandaan komen en we wijzen naar de afbeelding 'Greetings from Holland'. Als een lopend vuurtje weet iedereen het en willen ze allemaal met de 'natives' op de foto. Als wraak nemen wij foto's van een groep monniken, die zich aan de tulpen staan te vergapen.