Regelstad

Toegevoegd: 3 januari 2006

Ouagadougou, 16 tot en met 21 december 2005

Ouagadougou is vooral een stad om dingen te regelen. Zoals het updaten van de website in 1 van de vele internetcafe's, om mama te bellen op haar verjaardagsfeest, om onze visa te regelen voor Ghana, om onze medicijndoos aan te vullen aangezien de apotheken hier een uitgebreid assortiment hebben en om te relaxen in de Fondation Charles Dufour. Ouaga is een echte Afrikaanse grote stad, waar alles te krijgen is en met de nadelen die bij een grote stad horen. Zo worden we bijvoorbeeld op een ochtend opgewacht door een jongen, die zo zielig mogelijk achter ons aan begint te sjokken. Op een gegeven moment zijn we het beu en vragen hem wat hij van ons wil. Hij begint aan een langdradig en onsamenhangend verhaal, maar de boodschap is duidelijk: hij wil geld. We kappen hem bot af: 'Nee, we geven je geen geld'. We lopen weer verder, maar merken na een tijdje dat hij nog steeds achter ons aan slentert. Hij begint nog een keer een vreselijk langdradig verhaal op een heel irritant zielig doenerig toontje. Jammer dat je hier soms zo moet zijn, maar dit keer maken we hem heel duidelijk dat hij op moet zouten, om het even op z'n Rotterdams uit te drukken. Jammer genoeg moet je hier soms zo grof zijn; het is het enige dat werkt. Deze jongen had duidelijk slechte bedoelingen. Maar er zijn er ook waarvan je direct weet: 'Dit is echt'. Zo ook een Malinese jongen, die ons in paniek aanklampt. Trillend over zijn hele lijf vraagt hij snotterend of we misschien met de auto richting Mali gaan. Onze kennis van Frans schiet weer eens te kort en we begrijpen niet helemaal de reden van zijn paniek. Maar hij grijpt ons aan en we luisteren geduldig naar zijn smeekbede hem te helpen. We raden hem uiteindelijk aan om hulp te bezoeken bij de Mission Catholique en geven hem wat geld voor eten en drinken.

Gelukkig zijn er ook mensen die niet perse iets van ons willen. Een vriendelijke verkoper die ons steenkolenfrans sprekers met engelengeduld blijft uitleggen hoe de telefoonkaart werkt. Of de Ghanese kapper, die elke keer als we langslopen een enthousiast lulpraatje begint en ons adviseert ons kappersbord in Ghana te gaan halen.

Verder is weinig te zien of te doen in Ouaga. Het is een stad met hoge kantoorgebouwen en ontelbare winkeltjes, waarvan die in telefoonkaarten en 'portables' de boventoon voeren. Er zijn natuurlijk veel kleurrijke en levendige markten en de Burkina maakt zich duidelijk op voor de Kerst: overal worden kitscherige kerstslingers en kunstkerstbomen, opgetuigd en al verkocht, al dan niet mobiel.