Plannetjes in duigen

Toegevoegd 3 mei 2006

Nairobi, 25 en 26 april 2006

Het lijkt al een tijdje rustig te zijn in Samburu. De mensen uit Lolmolog zijn nog steeds in Maralal, Kisima of Suguta Marmar, maar het is weer mogelijk om zonder al te veel risico naar Maralal af te reizen. De leiders van de Samburu, Pokot en Turkana hebben net een 'staakt het vuren' afgesproken, dus de rust lijkt weergekeerd. Losenge en Charles gaan mee.

We plannen om op dinsdagochtend vroeg met de landrover van Losenge te vertrekken. Maandagavond, net voor het eten, krijgt Losenge een alarmerend telefoontje uit Maralal: de Pokot hebben die dag Suguta Marmar aangevallen, een paar uur na het staakt het vuren akkoord.

De Samburu zijn het nu beu. Alle krijgers worden gevraagd met spoed terug naar huis te komen om de Pokot een lesje te leren. Peter Lolmodooni, die vanuit Maralal belt, drukt ons op het hart niet te komen. Het is te gevaarlijk. Dit conflict is nog lang niet over.

Wij balen natuurlijk. Ik kan me er zelfs moeilijk iets bij voorstellen. Lolmolog is altijd zo vredig. Maar als de Samburu het te gevaarlijk vinden dan is het ook echt gevaarlijk.

Hoewel ik duizend keer liever in Lolmolog had gezeten, is er een positieve kant aan dit verhaal. We kunnen nu wel naar het concert van Angelique Kidjo in de carnivore op woensdagavond. Het eerste wat we doen op dinsdagochtend is 6 kaartjes reserveren bij de Alliance Française.

Woensdag staan we om 16.00 uur voor de deur bij de Alliance Française. Voordat we naar binnen gaan bellen we Too nog op om te vragen of hij mee gaat. Too gaat mee en Losenge had al 'ja' gezegd, dus kunnen we 4 kaartjes ophalen. Het bordje met de mededeling dat het concert uitverkocht is negeren we. We zijn immers zo slim geweest om te reserveren. De receptionist kijkt ons aan met een blik van 'O, nee hè' en de alarmbellen gaan af bij ons: O, nee hè! Zijn baas heeft drie uur daavoor besloten om alle reserveringen te cancellen, omdat het stormliep bij de kaartverkoop. Er is niet één ticket meer te krijgen. De beste man wacht met een angstige blik onze reactie niet eens af en begint zich al van tevoren te verontschuldigen.

'Ik kan er echt niets aan doen. Het is de beslissing van mijn baas. Als je weet wat voor een middag ik achter de rug heb. Mensen hebben me bedreigd, uitgescholden... Ik kan er echt niets aan doen!' Hij kan er ook niets aan doen, maar ik baal er wel van. Het leek me zo leuk om één van mijn favoriete artiesten op te zien treden in Kenia. Al mokkend loop ik over straat in Nairobi. Als troost koop ik een t-shirt.

In de matatu, we rijden net Nairobi uit op weg naar Thika, krijgen we een telefoontje. Daniel! Daniel is een vriend van ons die we niet konden bereiken sinds we in Kenia zijn. Maar als een echte Samburu heeft hij via de tam tam wel gehoord dat wij in Kenia zijn en is speciaal in Nairobi uitgestapt om ons te zien. Hij wacht met Gabriel (ook een oude bekende) op ons bij het hek van de universiteit.

We vliegen elkaar om de nek en duiken met z'n vieren een cafeetje in. Al die plannen die niet meer doorgingen zijn opeens niet meer zo erg.