Meant to be

Toegevoegd: 21 januari 2006

Accra, 17 januari 2006

Nadat we 2 keer zijn afgezet bij een hotel dat al vol zit, besluit ik bij de bagage te blijven, terwijl Marnix in de buurt op zoek gaat naar een hotel. Het derde hotel dat hij checkt zit ook vol, maar het vierde heeft nog 1 kamer vrij: het Kokomlemle Guest House. Van alle hotels, is dit guesthouse ook verreweg het meest gezellige. We struinen wat rond door de wijk, raken aan de praat met Ilse en John en gaan, veel te laat, een poging doen om Klaas en Neeltje te bellen (vrienden van vrienden). Er is nog maar 1 kiosk open, waar het kan. Terwijl Mar met KLaas afspreekt om de volgende dag te gaan eten, klets ik wat met de eigenaar van de kiosk. Hij is in Nederland geweest, vertelt hij, zelfs in Rotterdam. Hij had er bij een vriend (een Ghanees die in Nederland woont) gelogeerd. 'En die vriend van je heet toevallig niet Abu?' vraag ik (een ex-collega, Ghanees, van het Ama-project). Zijn ogen worden groot en hij zegt: 'Abu, die met vluchtelingen werkt? Abu Abukari?'. Ik sta te springen in de kiosk: 'Ja, ja, die! Nee, dat meen je niet! In zo'n grote stad als Accra, vindt ik iemand die Abu kent!'. Isac is net zo blij als ik en het staat voor ons als een paal boven water: dit moest zo zijn. Wist Abu het maar!