Lunchen bij de UN

Toegevoegd 23 april 2006

Onyema (L), Marnix en Rian bij het zwembad op het UN terrein - Onyema (L), Marnix and Rian at the pool in the UN compound

13 april 2006

Onyema ken ik nog vanuit de tijd dat ik in haar vaders' band Omenala zat. Haar vader, Ben, mailde ons direct toen we meldden dat we naar Kenia zouden gaan. Onyema woont sinds een maand of zeven in Nairobi en werkt bij de UN. Ze nodigt ons uit om te komen lunchen.

Om 12 uur staan we voor het hek van de UN in Gigiri, Nairobi. Het UN terrein is enorm en wordt zo te zien streng bewaakt. We mogen er dan ook niet zomaar naar binnen wandelen. Onyema wordt gebeld en ze moet ons buiten komen ophalen.

Ze is geen steek veranderd na al die jaren. We omhelzen elkaar en terwijl we onze paspoorten inleveren en onze bezoekerspasjes krijgen, kletsen we elkaar de oren van het hoofd. En dat gaat eigenlijk de hele middag door. Mijn mond valt open als ik de luxe van het UN-wereldje zie. Een restuarant met terras, waar koks verse vis staan te roosteren. Op de tafels staat een buffet klaar met mediterrane hapjes Mijn ogen rollen bijna uit de kassen als ik al dat lekkere eten bij elkaar zie. Ik bouw een berg op mijn bord en geniet van elke hap. Ondertussen maken we kennis met collega's van Onyema en worden de laatste werkroddels besproken.

Na de superlunch verplaatsen we ons naar het zwembad. En niet zomaar een zwembad! Ligstoelen met parasols en obers die je op je wenken bedienen. Als je na het zwemmen even wilt relaxen dan kan dat in de sauna. Of, als je iets sportiever bent, kun je nog even fitnessen. Of, als je Marnix, Onyema en Rian heet, dan luier je gewoon wat in een ligstoel met een Coca Cola baridi (koud) in de hand. Ondertussen luisteren we naar het succesverhaal van Onyema; hoe ze via Trinidad in Nairobi bij de UN terecht is gekomen. een dosis geluk, dat zeker, maar ook van  lef, brains en wil.

Na uren lullen, lachen en genieten nemen we om 17 uur  afscheid: Onyema gaat nog even aan het werk. Wat een leven bij de UN!