In de ban van de Jeux de la Francophonie

Toegevoegd: 20 december 2005

Niamey, 25 november 2005

Alles, werkelijk alles staat in het teken van de Jeux. Door de hele stad hoor je geboor en getimmer, zie je mensen hun huizen, winkels en hotels renoveren, opnieuw verven en straten opnieuw geasfalteerd worden. Ook worden straten opeens verlicht. Roger is er sceptisch over. Nu wordt alles uit de kast gehaald, maar wat blijft er over na het festival? Zou het dan, net als met de Olympische Spelen,  uiteindelijk meer geld gekost dan opgebracht hebben? Iedereen weet wie dat uiteindelijk moet gaan betalen. Roger wordt bijvoorbeeld nog dagelijks aangeklampd door mensen die honger hebben. De hongersnood mag voor ons dan wel niet zichtbaar zijn, maar net buiten de grote steden is ze er nog wel. Hoe belangrijk is dan zo'n festival als er net buiten de stad nog mensen rondlopen met knorrende magen? Niet alleen Roger vraagt zich dit af. Ook Aboubacar van l'Auberge Relaxe laat zich er kritisch over uit, maar ook hier wordt niet naar de mening van de burger gevraagd. Niamey werkt koortsachtig door aan de bouw van een representatieve stad. Ook het museum doet er aan mee. Alle expositieruimten worden gerenoveerd, de hekken opnieuw geverfd. Het enige wat we kunnen bekijken zijn neurotische wilde dieren in krappe hokjes met verfspatten op hun koppen.