Feestdag voor de kinderen
Toegevoegd 22 juni 2008
Gyalthang, 8 juni 2008
De zon schijnt weeldig als we in de vroege opstaan om Sam, Manyee, Charles. Wim, Damien en Florent te ontmoeten. De groep reizigers die een rol willen spelen om een feestdag voor de kinderen te organiseren, is met de dag gegroeid. Jackie is ook aanwezig en heeft voor ons een Tibetaans ontbijt georganiseerd. Het is een gebaar van Tendol La en Sonny om ons te bedanken voor onze inzet. Helaas zijn ze er zelf niet bij.
De dag ervoor is ieder voor zich inkopen gaan doen voor de vele workshops en spelletjes die we hebben verzonnen. De kinderen halen ons enthousiast binnen als we het tehuis binnenlopen. Lobsang La heet ons welkom en vertelt dat we naar een veld gaan in de buurt. In een lange stoet gaan we op weg. Twee meisjes rennen naar me toe en geven me een arm. Ze kunnen een beetje Engels en we kletsen over wat we leuk vinden en niet. Het kleine, stoere Naxi jongentje, heeft Marnix uitgekozen en loopt hand in hand met hem. Weer ontroerd het me om te zien hoe de oudere kinderen, de allerkleinsten helpen. Het is een grote hechte familie, al zijn de kinderen geen bloedverwanten van elkaar.
Sam, Charles en Wim zetten hun workshops op. Marnix, Florent en ik werpen zich op als groepsleiders. Lobsang La verdeelt de kinderen in 3 groepen: groot en klein door elkaar. Jackie slaat op de gong; het teken dat het feest gaat beginnen. Ik ga met mijn groep naar de wokshop van Sam. Enthousiast en niet te houden storten de kinderen zich op de ballonnen en het meel. Sam en ik weten ternauwernood de kinderen wat rustiger te krijgen. Als Sam voordoet hoe je van meel, een plastic zakje en twee ballonnen jongleerballen kan maken, weten de kinderen niet hoe snel ze het plastic zakje en het meel moeten pakken. Weer helpen de oudere kinderen eerst de kleintjes, voordat ze zelf hun jongleerballen maken. Iedereen heeft een of twee ballen gemaakt als de gong klinkt.
Uitgelaten rennend, met broekzakken uitpuilend van de jongleerballen, gaan we naar de workshop van Wim. De kinderen zien de potjes met verf en verdringen zich om de kwasten in handen te krijgen. Wim beschildert zijn hand en drukt hem op een groot vel wit papier. Gillend van pret beschilderen de kinderen hun handen en maken een groot schilderij. Het Naxi jochie vindt de kikkervisjes in een put met water interessanter. Ik laat hem gaan. Tendol La vertelde me dat hij in een bos gevonden is, terwijl zijn ouders al een tijd overleden waren. Hij heeft zichzelf in leven gehouden door eetbare planten te eten en water uit beken. Zodra hij dieren en planten ziet, is hij in zijn element. Ook Tashi van 3 is gebiologeerd door de kikkervisjes en laat me trots een paar zien die ze opgevist heeft. Net als ik denk dat er echt geen wit plekje meer op het schilderij te zien is, hoor ik de gong. De kinderen rennen naar Charles toe.
Charles zet iedereen in een kring neer en vraagt naar hun namen. Een beetje verlegen zeggen de kinderen een voor een hun naam. Dan laat hij zien hoe hij van papier, lijm en satéprikkers een windmolen maakt. De oudsten vinden het een beetje kinderachtig, maar helpen liefdevol de kleintjes met hun windmolens. Vertedert zie ik hoe Tashi wegdroomt met haar windmolentje in de hand. Ze blaast en lacht als het windmolentje draait. Dan ontdekken de oudsten dat grote windmolens erg leuk zijn om mee rond te rennen. Alle drie groepen rennen door elkaar, jongleren, rennen met de windmolens of telefoneren met elkaar door de bekertjes die verbonden zijn met draad; ook een van de workshops van Charles.
Tashi geeuwt als we verzamelen om terug naar het tehuis te gaan voor de lunch. De huismoeder staat al op ons te wachten en had ons al een uur eerder thuis verwacht. De schilderijen worden aan de muur gehangen. Zodra de kinderen hun eten voor zich hebben, zeggen ze gezamenlijk een gebed op.
Na het eten leert Sam de oudere jongens breakdancebewegingen. Dan klinkt de gong weer en gaan we de trap op. Manyee en ik leggen het volgende spel uit. Marnix zet muziek op en we beginnen gek te dansen. De kinderen beginnen een beetje te giechelen. Dan stopt de muziek en Manyee en ik blijven onbeweeglijk staan. Ze springen op ; dat spel begrijpen ze wel. De muziek begint en alle kinderen springen en dansen door elkaar. Een jongentje springt als een kikker heen en weer. Manyee, Sam, Wim en Jackie dansen met de kinderen mee. Damien, Florent, Charles en ik zijn de politie en tikken de kinderen af als ze bewegen nadat de muziek stopt. Ik dans met Lobsang Tashi, de kleine stoere Khampa. Het is echt dolle pret en we doen het spel drie keer achter elkaar. Tashi haalt het laatste spelletje niet en valt in slaap in de armen van Jackie.
Dan is het de beurt aan de kinderen om te dansen. Het lijkt alsof de dansen nu fanatieker dan ooit worden uitgevoerd. Lobsang Tashi danst met zoveel passie. Ook onze kleine prinses, een prachtig meisje van een jaar of 8, draait eleganter dan ooit in het rond.
Als dank voor hun inzet en enthousiasme, geven we ze een aantal spellen, die direct in gebruik worden genomen: we darten met ze, spelen golf, hoepelen en voetballen. Compleet uitgeput, maar erg gelukkig, nemen we afscheid. Dit was niet alleen een feestdag voor de kinderen, maar net zo goed voor ons.