Even terug in Tibet

Toegevoegd: 19 oktober 2006

Kathmandu, Bodhnath, 11 oktober 2006

Naast de stupa van Swayambhunath is er nog de stupa van Bodhnath. Bodhnath ligt ongeveer zes kilometer buiten Kathmandu. Dit keer nemen we een busje. Het is zoeken en we geven het bijna op als we na tien keer vragen nog geen stap verder zijn gekomen. Meestal wijst iemand ons wel de juiste bus aan, als je roept waar je naar toe wil. In Nepal niet dus, ze schudden alleen met hun hoofd om te zeggen dat hun bus daar niet naar toe gaat.

We proberen het eens aan de andere kant van de straat en bingo, het juiste busje komt er net aan. Bij de stupa worden we er netjes uitgezet. Deze stupa is zo mogelijk nog indrukwekkender dan die van Swayambhunath. De immens grote stupa staat op een rond pleintje, dat wemelt van de souvenierwinkeltjes. Tibetanen lopen de kora om de stupa heen, net als in Tibet in hun ene hand de gebedsmolen draaiend en in de andere hun gebedssnoer. De sfeer is vriendelijk en alle toeristen lopen over het plein met hun hoofd in de nek, omhoog starend naar de overweldigende witte stupa.

Het lijkt mij ook de plek om uit te vinden waar het Tibetan Refugee Centre is, ook wel Reception Centre genoemd. Ik vraag het aan een monnik in de tempel en hij verteld me dat het vlakbij de dierentuin in Patan is. Een meisje vertelt me dat het vlakbij de stupa van Swayambhunath is en de momo-verkoper zegt ook vlakbij de dierentuin in Patan. De meeste stemmen gelden en we besluiten de volgende dag naar het centrum op zoek te gaan.

We moeten hoe dan ook toch in Patan zijn om ons visa op te halen voor Myanmar. Voordat we langs de ambassade gaan, laten we ons afzetten bij de dierentuin. Na twee keer de weg vragen, lopen we recht op het centrum af. Ik loop het terrein op, maar begrijp niets van dit centrum. Rond de binnenplaats zijn alleen maar winkeltjes en werkplaatsen, ik zie nergens bewijzen dat hier mensen wonen. Een Tibetaanse legt het ons alter uit. Het centrum is een werkproject voor vluchtelingen uit Tibet. Duizend vrouwen maken hier tapijten op de traditionele Tibetaanse manier. Anderen spinnen het draad dat nodig is om de tapijten te weven. De tapijten doen het goed in de souvenierwinkels en er is veel vraag naar. Op deze manier verdient de Tibetaanse gemeenschap in Nepal zijn brood. Het is opvallend hoe de Tibetaanse gemeenschappen in het buitenland hun eigen broek ophouden en weigeren hun hand op te houden. Het getuigt van een enorme sterke gemeenschapszin en trots. Als ik vraag waar het 'Reception centre' dan is, zegt ze: 'Near Swayambhunath'. De meeste stemmen gelden dus niet altijd.