Machtsvertoon in Burkina Faso

Toegevoegd: 13 november 2005, Ouagadougou

De Taxi-brousse van Mopti naar Koro

9 november 2005, Ouahigouya

We wachten al 5 uur totdat de, veel te oude, Peugeot 504, oftewel onze taxi brousse, vol zit. Negen passagiers gaan erin, met wat stamp- en duwwerk, maar er zijn er nog maar 7. Voor niets om 5.00 uur opgestaan dus. De hoop dat we de bus naar Ouagadougou halen in Koro is al vervlogen. Net als we op het punt staan om van de reis per taxi brousse af te zien, wordt de chauffeur opeens ongeduldig en wil à la minute vertrekken. Een dikke mama propt zich naast ons op de bank en probeert met elke hobbel in de weg ons nog een stukje opzij te duwen. Het lukt haar aardig, hoe hard we ook terugduwen. Ze zit behoorlijk ruim na een tijdje!

We rijden dwars door de Dogon heen, een prachtig ruig en heuvelachtig gebied met afgeschermde dorpjes. Als we in februari terugkomen in Mali, zijn we van plan een trek te maken door de Dogon. Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit. In Koro aangekomen, staat er een andere taxi brousse klaar voor Ouahigouya, een stadje net over de grens in Burkina Faso. De bus naar Ouagadougou is al lang en breed vertrokken. Het is 17.00 uur en we moeten ons haasten. Straks zijn de grensposten dicht. De Peugeot is een stukje nieuwer en zit een stuk comfortabeler. Gelukkig blijft de dikke mama in Koro achter. Langzaam komt er weer gevoel in mijn linkerbil, die 4 uur lang afgeklemd heeft gezeten. We bereiken de grenspost van Mali op tijd. Uitreisstempeltjes in onze paspoorten en we kunnen zonder problemen verder. Dan zien we de grenspost van Burkina Faso opdoemen. Het begint al te schemeren. We rollen alle 9 uit de auto en halen braaf ons inreisstempeltje. Ook dit keer zonder problemen. We kijken elkaar aan, een beetje verbaasd. Dit gaat makkelijk zeg! Opgelucht stappen we allemaal, in specifieke volgorde, weer in. Na 500 meter stoppen we weer en rollen opnieuw uit de auto. Douane. Ondertussen is het donker geworden en we zien niet wat er aan de hand is. Dan komt onze chauffeur terug. We moeten of 3500 CFA betalen of bij de douanepost overnachten. Aha, dus toch! We waren hier al voor gewaarschuwd. Na lang gediscussieer en medepassagiers die verwachten dat de blanken (wij en twee Franse meisjes) het bedrag wel ophoesten, betaald bijna iedereen zijn deel. Eén man drukt zijn snor en een jongen, die geen papieren heeft, besluit lopend verder te gaan. We denken nu alles achter de rug te hebben. Maar nee, na een kilometer stoppen we weer. Wat nu weer? Paspoortcontrole. In een rij staan we geduldig met onze paspoorten klaar. Het lijkt wel een slechte Amerikaanse actiefilm, maar we worden echt met een zaklamp in het gezicht geschenen om te kijken of we wel werkelijk zijn, die we zeggen te zijn. Dan zijn alle controles en is het machtsvertoon echt over en kunnen we in één keer doorrijden naar Ouahigouya. Het stadje is levendig en er hangt een vrolijke sfeer. Barretjes, muziek, veel gelach en zelfs een bioscoop. Opeens beseffen we hoe serieus Mali eigenlijk was. Nadat we het meeste rode stof van ons af hebben gedoucht en wat eten in onze maag hebben, vallen we doodop in slaap.